Pedicure en burnout
Zo lig ik vanmiddag helemaal voor pampus op de bank te snurken terwijl het kacheltje brand. En zo zit ik weer achter mijn laptop en rammel ik er een nieuwsbrief uit van heb ik jou daar.
Het kan ook nooit normaal.
Ik heb maar twee standen. Hollen of stilstaan.
Er zit helemaal niks tussenin.
Soms, nee.. vààk wordt ik zo moe van mezelf.
En dan denk ik " wat moet die arme man toch niet hebben dan. Die moet ook maar meebewegen."
Jantje lacht, Jantje huilt.
Hij ziet het gebeuren, moet het allemaal aanhoren.
En meebewegen
Zeggen dat het leven inderdaad heeeel zwaar is.
Dat ik helemaal gelijk heb
Dat ik zielig ben
En het andere moment moet hij me weer met rust laten want dan loop ik weer te rennen en te vliegen en ben ik helemaal in mijn hum.
Mijn comfortzone is rennen. Daar voel ik me het lekkerst bij.
En mijn lijf moet meedoen, ook al wil die niet.
Tot vrijdagmiddag, 4 uur.
Dan lig ik languit
Te kwijlen op op het sierkussentje van de bank
Omdat ik uitgeput met mijn mond open lig te snurken.
Helemaal van de wereld.
Lekker charmant ook.
En die man maar meebewegen